Gelezen en vanuit Pastorie Zeezicht

Gelezen. Bezondere kerkgang (aflevering 5/6)

‘Jae’, zaet Gijs, ‘dat ken wel kloppe,

vorder zâat-ie er gienien,’

haelt ’t gevalletje te voorskijnn,

in laet ‘et an Niessies zien.

Niesje houviet lang te kijke:

‘Jea, ik heb er kennis an,

‘k doch ét al, ’t is wis en zeker

ut gebitje van me man.

Rienus haet al ’n partie daege

last van ’n opgezette taen,

daerom kon-ie ’n zundagochend

oòk iet nae de kerk toe gaen.

‘k Mos ‘m allienig achterlaete,

maer dat was iet zòò vertrauwd,

omdat Rienus veuls te âarig

van een hartighâaidje hâuwdt.

Vanuit Pastorie Zeezicht. De meditatie op de voorpagina van de kerkbode van vorige week ging over vogels tellen in het duin. De redactie van de kerkbode had er een plaatje bij geplaatst van een vogeltje op prikkeldraad, achter een bord van ‘verboden toegang voor onbevoegden’.

Ik heb eens naar dat vogeltje zitten kijken en kon het niet thuisbrengen. Geen heggenmus, ook geen tjiftjaf, ook geen fitis – maar wat dan wel? Het bleek een paapje te zijn. Een prachtig vogeltje dat inderdaad voorkomt in duingebieden, maar helaas niet (meer) bij ons in de omgeving.

Maar nu moet ik toch even een mogelijk misverstand uit de weg helpen. Met ‘paap’, ‘paaps’ en dus ook ‘paapjes’ kan men op een onaardige manier iets rooms-katholieks aanduiden. In de gereformeerde traditie kennen we de uitdrukking ‘paapse mis’, die in HC Zondag 30 een ‘vervloekte afgoderij’ genoemd wordt. Door een paapje achter een bord van verboden toegang te plaatsen, zou zomaar de indruk kunnen ontstaan dat kerkgangers met een rooms-katholieke achtergrond bij ons in de hervormde kerk niet welkom zouden zijn. Dat zijn ze natuurlijk wel! En gelukkig hebben we er ook een paar. Daar zijn we zuinig op. En ik zou zeggen, met een kleine knipoog naar de vogeltjes: we hopen natuurlijk dat ze zich ook blijvend onder ons zullen gaan nestelen.

Een hartelijke groet vanaf de wurref, ook namens mijn vrouw en de gasten, uw