Boswandeling

Boswandeling

‘Bewaar door de Heilige Geest, Die in ons woont, het goede pand dat u toevertrouwd is.’ (2 Timotheüs 1:14)

Op een stralende vrijdagochtend mocht ik met een bevriende boswachter mee naar het duingebied ten noorden van Noordwijk voor de periodieke vogeltelling. Binnen een tijdsbestek van ongeveer vier uur loop je langs een vaststaande wandelroute en houd je ogen en oren scherp. Elk vogeltje dat je hoort of ziet, wordt gelokaliseerd en genoteerd. Bij bijzonder gedrag wordt een aantekening gemaakt. Voedsel of nestmateriaal in de bek levert extra punten op.

Voor mij als dominee betekent het opnemen van de vogelpopulatie vooral een ontspannende ochtend in de buitenlucht. Voor de boswachter is het slechts één van zijn of haar vele taken. Samen met de collega’s vormt hij een team dat een drievoudige doelstelling heeft: beschermen, beleven en benutten. Aldus het motto van Staatsbosbeheer. Een motto waarin geestelijke lessen liggen.

Beschermen

Het besef dat de natuur beschermd moet worden, leeft inmiddels wel zo breed dat het geen uitleg meer behoeft. Oude frituurolie loos je niet in een vennetje. Iemand die hout nodig heeft, loopt niet zomaar het duin in om een boom te kappen. Geen boswachter die dat hoeft toe te lichten! Maar dat je een hond moet aanlijnen omdat er anders konijntjes kunnen sneuvelen, of dat je alleen de paden bewandelen mag en niet achter het prikkeldraad mag komen – de boswachter moet het nog wel eens uitleggen en kan niet altijd rekenen op de sympathie van de recreant.

Moet genade ook beschermd worden? Aangezien het Nieuwe Testament vol staat met aanbevelingen, aansporingen en vermaningen aan de bekeerden in de christelijke gemeente is het antwoord: blijkbaar wel. Langs de smalle levensweg van een christen staat het prikkeldraad van Gods geboden gespannen. Niet om je onnodig kleerscheuren te bezorgen, maar om je op de gebaande wegen te houden. De weg ten Leven is immers niet breder dan één paar voetstappen: de voetstappen van de Heiland.

Beleven

Wie een wandeling door de duinen maakt en zich daarbij concentreert op wat er allemaal niet mag, doet zichzelf ondertussen flink tekort. Wees blij dat het gebied vrij toegankelijk is gemaakt! Dat er fiets-, wandel- en ruiterpaden zijn aangelegd. Dat er bankjes zijn geplaatst en strandopgangen zijn gemaakt. Er is zoveel om van te genieten dat je je leven lang in Katwijk wonen kunt, en toch nooit op de duinen uitgekeken raakt. Je moet er natuurlijk wel de schoenen voor aantrekken…

Ook genade is bedoeld om beleefd te worden. Velen hebben een grotendeels verstandelijk geloof. Ik geloof omdat ik geloven moet en ook geloven mag dat Jezus voor mijn zonden etc. Maar hoe Gods genade een vreugde en ontspanning geven kan die met geen pen te beschrijven is, hoe de hemel het hart kan vullen – we hebben er geen idee van. Dat is dan wel heel karig! Misschien is het goed om eens, in geestelijke zin, rustig op een bankje te gaan zitten om te overdenken en op je in te laten werken wat er te beleven valt op de Bijbelse heuvels van Horeb, Karmel, Sion en vooral: Golgotha.

Benutten

Ten slotte: Staatsbosbeer verdient ook aan de gebieden die het beheert. Cursussen worden aangeboden, zonnepanelen geplaatst en bomen worden gekapt. De opbrengst daarvan wordt weer geïnvesteerd in het gebied. Zo kan het bos zichzelf als het ware bedruipen.

Ook het koninkrijk van Gods genade is zelfvoorzienend. Dat maakt bescheiden. De Heere heeft ons niet nodig om Zijn Koninkrijk te laten groeien en bloeien. Het gaat zoals Jesaja heeft geprofeteerd: ‘het welbehagen des Heeren zal door Zijn hand gelukkiglijk voortgaan.’ En omdat dát zo is… is de toegang tot dit wonderlijke landschap, om Jezus’ wil, geheel vrij en kosteloos. En dat zal ook altijd zo blijven.

ds G. van Zanden