Gelezen en vanuit pastorie Zeezicht

Gelezen. Als er na alle vragen over de toekomst, ten slotte op de man af gevraagd wordt: hoe functioneert in uw leven wat er staat in de Nederlandse Geloofsbelijdenis: Wij verwachten die grote dag met een groot verlangen, mag ik zeggen dat er momenten zijn waarop ik zo zou willen overstappen van de preekstoel naar de hemel. Dat zijn momenten (bijvoorbeeld ook in het pastoraat) waarop de hemel de aarde raakt. Dan voel je ook de nabijheid van de Heilige Geest. Er zijn echter ook tijden dat ik moet constateren: wat hang ik nog aan deze wereld. God heeft me zoveel gegeven: een lieve vrouw, lieve kinderen, schattige kleinkinderen en alle andere dingen waarvan ik genieten mag. Ik heb een studeerkamer vol boeken die ik graag allemaal lezen wil. Dat dankbaar genieten is op zich niet zondig, maar ik moet er wel voor waken dat het aardse leven voor mij niet belangrijker wordt dan het verlangen naar de wederkomst.

J. Hoek in A. van Belzen, Verwachten wij die grote dag…?! Bezinning op de christelijke toekomstverwachting (Tholen: Lucas, 2022), p. 128.

Vanuit pastorie Zeezicht.

1. Adriaan van Belzen had al eens eerder een mooie interviewbundel gemaakt over hoe predikanten hun preek voorbereiden. Ik zat het juist met smaak te lezen toen hij mij een mailtje stuurde of ik wilde meewerken aan een volgende interviewbundel. Nu niet over de preek, maar over ‘de laatste dingen’. Ik dacht: daar heb ik veel te weinig verstand van. Met het voorbehoud dat ik geen profeet ben en dus niet in de toekomst kan kijken, heb ik toch maar toegezegd. Je moet je als predikant soms ook gewoon eens verdiepen in iets wat buiten je comfort zone ligt. Vorige week kwam Van Belzen het eindresultaat overhandigen. Bijzonder om jezelf terug te vinden in een rijtje illustere namen: de professoren H. Van den Belt, J. Hoek en W.J. op ’t Hof, maar ook een hele reeks afgescheiden dominees als W. Harinck, Van Rijswijk en A. Kort. Het interessantst zijn de antwoorden op Van Belzens laatste vraag: Hoe functioneert in uw leven wat er staat in NGB-artikel 37: Wij verwachten die grote dag met een groot verlangen? Voor wie geïnteresseerd is: ISBN 978-9490-165-444. Ruim 250 pagina’s leesplezier. Voor mijzelf hoop ik dat ik er tussen alle bedrijven door spoedig aan toe kom.

2. Het Woord gaat vóór! Zo hield onze broeder en ambtsgenoot Westland ons afgelopen zondag voor in de eerste dienst die hij leidde als predikant van Katwijk aan Zee. De preek ging over de preek. Dat hoort ook een beetje zo bij een intrededienst. Voor de aanwezige dominees – en dat waren er nogal wat – scherpen zulke preken altijd even op. Predik het Woord! Als ik voor mijzelf mag spreken, besef ik eigenlijk maar nauwelijks hoe groot de verantwoordelijkheid is die op de schouders van een predikant rust. De Heere zei tegen Ezechiël (in mijn eigen woorden): als jij tegen de mensen zegt dat alles in orde is met hen, maar het is niet in orde – dan ben jij degene die daarvan de gevolgen moet dragen (Ezechiël 33:8). Ik meen dat het dominee R.P. van Rooijen was die me die tekst een jaar of acht geleden voorhield, juist toen ik mijn eigen prediking in ernst naast Gods Woord begon te leggen. Als je daar een vol besef van zou hebben, zou je de kansel toch niet meer op durven! Toch wens ik alle dominees en mijzelf toe, dat we maar nooit gaan proberen om onder de beklemming van dat profetenwoord vandaan te kruipen. Laat het maar wegen. Want uiteindelijk is Zijn last licht blijken en Zijn juk zacht.

3. Na het ‘amen’ van de preek was het nog haasten en vliegen, want ik werd die avond op een kansel in Veenendaal verwacht. Dat was krap! Wel zo krap, dat de ouderling al (tevergeefs) had lopen zoeken naar mijn telefoonnummer en de liturgie voor het preeklezen al uit de kast had gehaald. Maar geen nood: klokslag 18:30 uur konden we de kerk in en we hebben het, naar mijn beleving, goed gehad onder Gods Woord. Het is te hopen dat dominee Breugem uit Boven-Hardinxveld het beroep van Veenendaal gaat aannemen. Dan hebben ze ook geen last meer van hopeloos verlate gastpredikanten. Overigens: vorige week was ik ’s ochtends naar Noorden om te preken en toen ging het ook al bijna mis. Ik had gedacht dat Noorden zo’n typisch piepklein polderdorpje was met in het midden een hoge kerktoren met een haan erop. Nu stond er in het midden van het dorp wel een joekel van een kerk, maar bovenop de toren stond een kruis en de kerk bleek gewijd aan de heilige Martinus. Ik vroeg een kerkgaande vrouw naar de hervormde kerk, maar die wist ze niet te staan. Toen ben ik maar in de richting van het kleine kerktorentje in de verte gereden. En inderdaad: dat was de Noordse hervormde kerk. Zo’n schattig gebouwtje waar ze de collecten binnen hengelen met zwarte zakken aan eikenhouten stokken.

En waarachtig: ik was op tijd!

Met een hartelijke groet vanaf de wurref, ook namens mijn vrouw en ‘de gasten’, uw