Gelezen en vanuit pastorie Zeezicht

Gelezen. Voor de duivel is geen gaatje te klein om daardoor binnen te dringen.

- J. Calvijn in een preek over Genesis 15:6-7, in: Calvijn Verzameld (Utrecht: KokBoekencentrum, 2019), p. 280

Uit de pastorie. Afgelopen zaterdag was het elf jaar geleden dat ik in de hervormde kerk van Pesse in het ambt van predikant bevestigd werd. Na 4,5 jaar Pesse en 4,5 jaar Urk nu al twee jaar Katwijk aan Zee.

Naast de duizend vreugdevolle momenten en ontmoetingen die er zijn geweest, was (en is) er in Katwijk voortdurend van alles aan de hand. Dat was ook al zo in de andere gemeenten. Er moeten brandjes worden geblust. Je stoot je neus tegen spreekwoordelijke muren die je over het hoofd zag. Kleine en grotere ergernissen nestelen zich geleidelijkerwijs in je achterhoofd. Je maakt fouten. Niet ieder schaap blijkt even gesteld te zijn op zijn herder…

Houdt u het eigenlijk nog een beetje met mij uit? Want een gemeente heeft na twee jaar natuurlijk wel wat narigheden bij de dominee weten te ontdekken! Hij preekt wel aardig hoor, maar éigenlijk had je gehoopt dat hij… En wat hij toen zei bij die ene gelegenheid, waarom zei hij dat eigenlijk? En waarom kan hij niet…? Vult u maar in, en vult u maar aan.

In sommige opzichten is het met een gemeente en haar predikant net als in een huwelijk. We belijden inderdaad dat we elkaar, net als echtgenoten, niet uitkiezen maar aan elkaar van Hogerhand geschonken worden. (Of we dat ook gelóven, is wat anders natuurlijk.) En ja: je leert gaandeweg steeds meer elkaars onvolmaaktheden kennen. Maar, in een goed huwelijk althans, leer je die ook steeds beter van elkaar te verdragen. Wat dat betreft blijf ik hopen op uw geduld en vergevingsgezindheid. Ik heb dat nodig, en zal het nodig blijven hebben.

Inmiddels is er bijna niemand meer die vraagt of we een beetje kunnen wennen op Katwijk. Een enkeling wil wel graag alvast weten of we ook op Katwijk blíjven! Dat is voorlopig nog geen vraag. Gelukkig maar, wat mij betreft. Als gezin zijn we er de Heere namelijk dankbaar voor dat we nu hier (en nergens anders!) mogen wonen, werken, leven.

En dat geldt ook voor mij persoonlijk.

Een hartelijke groet, ook van mijn vrouw-die-niet-zo-hard-meer-loopt, onze jongens en meid,