Gelezen en vanuit pastorie Zeezicht

Gelezen. Bid dat je dominee God vreest en geen mensen. Bid dat hij zo bezet is met de liefde tot God, dat hij bereid is om met het oog op Gods eer, jou teleur te stellen. Bid dat je dominee een sterk vertrouwen heeft in de kracht van het Woord, dat hij dat met toewijding mag onderzoeken. Dat het belangrijkste punt van de tekst het belangrijkste punt van zijn preek mag zijn. Bid dat hij trouw mag zijn en de hele raad van God mag verkondigen. Bid dat de predikant ook een toegewijde vader en echtgenoot kan zijn. Er wordt veel van een predikant gevraagd en nog meer verwacht soms. Hij kan emotioneel en spiritueel uitgeput raken. Bid dat hij de kracht en de discipline mag hebben om er te zijn voor zijn vrouw en zijn gezin. Bid dat hij zijn schapen mag liefhebben, ook al is hij in hen teleurgesteld, ook als ze zondigen of hem tegenstaan. Bid dat God hem bewaart voor bittere gedachten. En bid dat de dominee rust mag nemen en zich mag verheugen in zijn arbeid. Bid dat hij geen workaholic wordt, dat hij tevreden en verheugd mag zijn met het werk dat hij wel kan doen en dat hij zich niet blind zal staren op wat hij niet kan doen. En dat hij zich mag verheugen in zijn God.

- ‘How to pray for your pastor’, geciteerd door ds P. Nobel op de nieuwsbrief van Ichthus (Noordwijk)

Vanuit Pastorie Zeezicht. ‘Bid dat de dominee rust mag nemen en zich mag verheugen in zijn arbeid.’ Vanuit die gedachte zat ik vorige week zondag om middernacht op de bank voor het huis te wachten op de kotterbus. Ik mocht met schipper HvD een weekje mee naar zee! Onze oud-catechisante MH was zo lief om tijdens mijn afwezigheid mijn vrouw bij te staan in het huishouden en in de zorg voor de kleintjes.

‘Trek dát ding maar snel uit’, zei schipper HvD toen ik zijn kotterbus instapte, wijzend naar mijn warme trui van ‘Visveiling Urk’. Hij had namelijk zelf een mooi truitje voor me meegebracht met achterop een afbeelding van de KW88 en daaronder een spreuk: ‘Al zit ’t weer nie mee, ze vaere gewoon over zae’.

Vier dagen lang beheerste het ritme van ‘bidden en werken’ ons leven, dag en nacht, weer of geen weer. Het zeemansleven lijkt daardoor sterk op het monnikenleven. Het is een wereldje van mannen onder elkaar, in de beslotenheid van het kotter-klooster. (Al wordt er in het gemiddelde Brabantse klooster waarschijnlijk een stuk minder zware shag weggestookt dan op de gemiddelde Noordzeekotter.) Ieder heeft zo zijn eigen taak: de schipper staat aan het roer, de machinist houdt de machinekamer in de gaten, iemand zorgt voor de maaltijden (HvB is duidelijk zijn roeping als chef-kok misgelopen!), enzovoort – en ik? Ik mocht alles en hoefde niets! ’s Nachts sliep ik soms twee- of driemaal door de bel heen en niemand heeft me erop aangesproken…

We hebben gepraat, heel veel gepraat. Over de kerk, onvermijdelijk. En over dominees (ik krijg het altijd een beetje benauwd als ik besef dat er over mij waarschijnlijk net zoveel gepraat wordt als over andere dominees…). Over het Katwijk van vroeger. Over de kinderen, hoe we ze zouden moeten opvoeden en hoe het in de praktijk gaat. Over de visserij en haar toekomst. Over belangrijke gebeurtenissen in het leven die je hebben gemaakt tot wie je bent. En gelukkig: we hebben ook echt geestelijk met elkaar mogen spreken. Er werd gelezen en er werd gebeden. Er werd zelfs stiekem een traantje weggepinkt.

En als je eindelijk thuiskomt? Dan is alles nog hetzelfde als een week eerder. En tóch is het anders. Want je weet weer wat écht belangrijk is.