Ik heb er vurig naar verlangd dit Pascha met u te eten, voordat Ik ga lijden. (Lukas 22: 15)

Wat verlangen we allemaal naar het moment dat de beperkingen weg kunnen en we weer op allerlei plaatsen bij elkaar kunnen zijn, thuis, in een restaurant, in de kerk. Zondag a.s. staan er weer doopdiensten gepland en we weten dat ouders vurig verlangen naar het moment dat ze hun kindje kunnen laten dopen. Volgende week zondag staat er eindelijk weer een viering van het Heilig Avondmaal gepland. Dat zal wel anders gaan dan we gewend zijn, niet aan de tafel, maar wel weer samen de maaltijd vieren. Veel mensen verlangen ernaar. U ook?                                                                    
                                                                                                                         
Weet u wie er óók naar uitziet? JEZUS. Zoals Hij trouwens elke zondag uitziet naar u, ook in deze tijd thuis. God is niet aan plaatsen gebonden, Hij ziet ernaar uit om u ook thuis te ontmoeten tijdens de dienst. Het is een zegen dat we op deze manier toch de kerkdiensten mogen beleven. Maar o zeker, het samenkomen in de kerk is zoveel mooier. De verkondiging van het Woord komt wel in de huiskamers, maar de tekenen van water, de tekenen van brood en wijn, daarvoor moeten wij toch eigenlijk wel naar de kerk. Het grote verlangen dat we lezen van de Here Jezus, is zo leerzaam voor ons.
                                                                                                                         
Waar kwam Zijn verlangen vandaan? “Voordat Ik ga lijden.” Jezus verlangde naar de viering van de maaltijd, omdat Hij wist dat Zijn lijden eraan kwam, dat Hij niet lang meer te leven had. Heeft op zo’n moment deze maaltijd dan een bepaalde waarde? Jazeker! Het was de maaltijd waarbij de gedachten teruggaan naar het volk Israël in Egypte. “Het brood der ellende.” Maar dat alles staat wel in het teken van de trouw van God, in het teken van verlossing. Juist rond de geschiedenis van de uittocht uit Egypte heeft de Heere Zijn naam bekendgemaakt. “Ik ben en Ik zal er zijn.” Wat is die   
maaltijd dan een bemoediging. Jezus wist dat Hij zou gaan lijden, dat het onbeschrijfelijk zwaar zou gaan worden. Maar Hij mocht weten dat de Heere de Verlosser is, dat Hij de weg van het kruis zou gaan in het teken van de bevrijding en de overwinning. Aan het kruis zónder God, en toch in de Naam van de Heere. Zo mag ook in ons leven het Heilig Avondmaal een bemoediging zijn in de gebrokenheid van deze wereld, bij ziekte en verdriet, zelfs bij het naderen van de dood. De Heere is trouw. De Heere is de Overwinnaar. De Heere is er altijd bij! “De Heer is bij mij, ‘k zal niet vrezen.”               
                                                                                                                         
“Voordat Ik ga lijden.” Daar klinkt nog meer in mee. Dat lijden van de Heere Jezus is het offer van verzoening. Zijn lichaam wordt gebroken, Zijn bloed wordt vergoten als een volkomen verzoening van al onze zonden. Jezus ging dat offer brengen. Voor u, voor ons! Het was en is Zijn verlangen dat we dat nooit zullen vergeten, maar blijven gedenken. Hij stierf voor mij… en ik mag leven! Leven met God, verzoend met de Vader, alle zonden weg, en door de dood heen een leven in Zijn Koninkrijk.                                                                                                      
                                                                                                                         
Het verlangen van Jezus getuigt van liefde voor ons. Hij heeft ons ook het Heilig Avondmaal gegeven om te beleven én te vieren dat Hij voor ons is gestorven aan het kruis. Wat een zegen mogen we dan ontvangen!                                
                                                                                                                         
Het verlangen naar het Heilig Avondmaal. Jezus gaf aan dat Hij deze maaltijd niet meer zou vieren totdat het vervuld zou zijn in het Koninkrijk van God. Heilig Avondmaal geeft ook dat verlangen naar de wonderlijke ontmoeting met onze Bruidegom. We vieren het Heilig Avondmaal totdat Hij komt. Eens mogen we Hem zien van aangezicht tot aangezicht. Daar geen rouw meer en geen tranen in het Nieuw Jeuzalem.                                           
                                                                                                                         
Ja, ik verlang om naar Gods huis te gaan. Dan denk ik aan Psalm 84, het lied van verlangen, maar ook van kracht onderweg.
                                                                                                                         
Hoe branden mijn genegenheên                                                                                             
om ’s Heeren voorhof in te treên.                                                                                        
Mijn ziel bezwijkt van sterk verlangen.                                                                                  
Zij gaan van kracht tot kracht steeds voort,                                                                             
elk hunner zal in ’t zalig oord                                                                                          
van Sion, haast voor God verschijnen.