En toen was het Pasen geweest.  En toen ging het leven weer gewoon verder.  Wat is er overgebleven van het wonderlijke Paasevangelie dat ons een aantal weken geleden verkondigd werd?  Maakt het nou wel zoveel uit dat de Heere Jezus uit de dood is opgestaan?  Is het leven daardoor ánders geworden?

Voor de discipelen van Jezus lijkt het leven zich om Johannes 21 weer gewoon te hervatten na alles wat ze met Jezus hebben meegemaakt. Jezus is na Zijn opstanding nog een aantal keer aan hen verschenen, maar nu zijn ze weer terug in Galilea en dringt het besef steeds meer door dat het leven verder gaat. En daarom is het Petrus die op een gegeven moment zegt: ‘Ik ga vissen.’ En ik hoor daarin de gedachte doorklinken: ‘We kunnen niet altijd zo bij elkaar blijven zitten, er zal ook gewoon gewerkt moeten worden als we willen blijven eten.’ Wat mij betreft heeft dit niets te maken met ongeloof of teleurstelling in Jezus, zoals wel eens gezegd wordt, maar veel meer met nuchterheid. Pasen maakt het leven van alledag niet opeens heel anders. Er moet ook na de opstanding van Jezus gewoon gewerkt worden, gestudeerd, geleefd.
                                                                                                                          
Toch valt dit voor de discipelen in Johannes 21 nog niet mee. Want als ze dan weer gewoon gaan vissen, zoals ze altijd gedaan hebben, vangen ze niets. Dat is confronterend. Want zo staan ze eigenlijk gelijk weer met beide benen in de dagelijkse werkelijkheid van ons bestaan, waarin de dingen gewoon ook niet altijd gaan zoals je zelf graag wilt – hoe goed je je best ook doet. Het is misschien wel heel herkenbaar. Want wat kunnen ook wij soms heel erg hard aanlopen tegen onze grenzen, tegen onze onmacht. Dan kan het wel Pasen zijn geweest, dan kun je misschien wel in Jezus geloven, maar daarmee ben je nog niet klaar met de gebrokenheid van dit leven, ben je nog steeds niet volmaakt. En ook in je relatie met God kan het dan nog best tegenvallen.
                                                                                                                          
Soms laat de Heere ons ook wel eens gewoon, net als de discipelen, een hele nacht ploeteren. Laat Hij het gebeuren dat je met lege handen komt te staan. Het kan zijn dat je dat nodig hebt. Maar dat wil niet zeggen dat Hij je daarom dan ook helemaal aan je lot overlaat. Nee, want dan krijgt het toch betekenis dat het Pasen is geweest. Jezus leeft! En Hij blijft op de Zijnen betrokken. En wat is het dan mooi dat we in Johannes 21 lezen hoe de opgestane Heere juist dan aan de discipelen verschijnt, als ze er helemaal doorheen zitten. ‘Hebben jullie iets te eten’, vraagt Hij vanaf de oever van het meer. Is het een beetje gelukt in jullie leven? Is het nog wat geworden met dat christen-zijn van jou?

‘Nee!’ is het bitse antwoord van de discipelen. Je hoort er de teleurstelling in doorklinken, de frustratie. ‘Nee!’ Maar hoor dan wat Jezus tegen hen zegt: ‘Werp het net uit aan de rechterkant van het schip en u zúlt vinden!’ Bedoelt Hij nu tegen hen te zeggen dat ze het als ervaren vissers de hele nacht verkeerd hebben gedaan? Nee. Wat de opgestane Heere hen en ook ons wil leren is dit: ‘Stop er nou eens mee om het in je leven telkens weer op eigen houtje te proberen. Dáár loop je mee vast, kijk maar naar je lege netten. Richt je nu op Mij en op Mijn beloften! Besef nou dat Ik er ben. Dat dat het belangrijkste is. Dat ook Ik uiteindelijk alleen voor vruchten kan zorgen in jouw leven. Leef uit mijn woorden – dan zul je vinden.’
                                                                                                                          
‘Misschien is dat wel het allerbelangrijkste van het leven na Pasen’, las ik ergens. ‘Dat we weer gaan beseffen dat er Iemand aan de overkant staat. En dat we ons op Hem mogen richten. Dat Hij ons wel ziet. Midden in onze frustratie. Midden in onze onmacht. En dat Hij vanaf die vaste wal aan de overkant woorden van eeuwig leven tot ons spreekt. Beloften van vergeving. Beloften van vernieuwing. En dat er, als we het daarmee wagen, ook vrucht zal komen in onze leven. Want Jezus’ woorden – ze hebben een wonderlijk gezag. Ze zetten je haast als vanzelf in beweging.’
                                                                                                                          
Ja, laat dat ook uw en jouw houvast zijn. Midden in het leven van alledag, terwijl je je misschien wel eens afvraagt of het nou wel zoveel verschil maakt dat Jezus uit de dood is opgestaan. Natuurlijk maakt dat verschil! Want omdat Hij leeft, sta je er niet alleen voor. Hij leeft, Hij is erbij. En Hij spreekt. Ook tot u. Woorden van leven. Beloften van heil. Wat wij moeten doen is onze oren spitsen. Luisteren naar Zijn stem. En het dan ook wágen met Hem. Dan zál Hij je ook zegenen, vast en zeker.