Gelezen en vanuit pastorie Zeezicht

Gelezen. Op een zaterdagmiddag zag ik een duif in de kerk vliegen. Dat beest nam steeds een zo hoog mogelijke positie in, zodat ik hem met stokken en netten niet te pakken kon krijgen. Toch moest dat beest weg. Je begrijpt dat hij de orde zou verstoren als hij er zondags nog zou zijn. Zoiets kan gewoon niet. Het dier ging toen tegen het orgel zitten. Ook daar was hij ongrijpbaar voor mij. Ten slotte is besloten om een buks te halen. Niet om te schieten terwijl hij tegen de orgelpijpen zat, dat zou zondags wel eens een valse klank kunnen geven als behalve de duif ook de pijpen werden geraakt. Toen de duif uiteindelijk op een van de draagstangen ging zitten, heb ik hem neergeschoten. Met één schot was hij dood. Toen ik thuis kwam, kreeg ik commentaar van mijn vrouw. ‘In Psalm 84 staat dat zelfs de mus een huis vindt bij Gods altaren, en jij schiet een duif dood?’ Toch had ik geen andere keus, ik heb gedaan wat ik kon om het beest levend naar buiten te krijgen.

- Interview met M. Bal, koster van de Boezemsingelkerk (Ger.Gem.) te Rotterdam, in: J. Mastenbroek, Sleuteldragers. Kosters aan het woord (Houten: Den Hertog, 2006), 67.

Vanuit pastorie Zeezicht. De uitslag van de gemeenteraadsverkiezingen baart sommigen onder ons enige zorgen, met name als het gaat over het behoud van de zondagsrust op ons dorp. De christelijke partijen komen nu één zetel tekort voor een meerderheid van stemmen in de raad.

Dus? Nou ja: dus zullen de christelijke partijen duidelijker dan in het verleden moeten uitleggen waarom het niet zo’n goed idee is om op zondag alles open te gooien. Bijvoorbeeld door de vraag te stellen wie daar uiteindelijk wat mee opschiet. Of je er niet meer mee verliest dan dat je ermee wint. Je hoeft er toch waarachtig geen christen voor te zijn om het nut van een gezamenlijke rustdag in te zien? In vroeger tijden vonden christenen bijvoorbeeld, tot verrassing van velen, de ‘rooien’ (de socialisten) aan hun zij. Wie weet zit er ook in Katwijk zo’n ongedachte bondgenoot in de raad.

Maar goed: een dominee moet zich naar veler gevoelen niet te veel met de politiek bemoeien, dus ik laat het hier maar bij.

Aan de Boulevard hobbelt ondertussen alles vrolijk door. Onze jongens hebben de zondagsschool ontdekt en kwamen trots als een pauw thuis met drie stickers op hun velletje. ‘De straf, die ons de vrede aanbrengt, was op Hem’, dat was de tekst die ze leren moesten en dat zinnetje klonk de afgelopen week als een voortdurende echo door ons huis. Als vader hoop je dan maar, dat het niet bij deze ene week blijft. Maar dat ze het ook nog eens tegen je zeggen zullen als ze twintig, dertig zijn. Vader: de straf, die mij de vrede aanbrengt – was op Hem.