Gelezen en vanuit Pastorie Zeezicht

Gelezen. Bezondere kerkgang (aflevering 6/6)

Durft et rustig te besteke,

- wat ie alderis maer en dee, - 

om de vlâais half op te snoupe,

daerom nam ‘k z’n tande mee…

Zeker uit me tas ‘evalle

toe ik naer me stravvers zocht,

Gijs, je wordt bedankt hòòr jonge,

dat je ze heb langs ‘ebrocht!

Ien ding’, zâat ze, braeduit lachend,

‘Heb et toch nog uit’ewerkt:

al was Rienus dan verhinderd,

z’n gebit hâat toch ‘ekerkt!’

Vanuit Pastorie Zeezicht. 1. Op zaterdag 15 juni betrekt wijkgemeente Benjamin officieel de Fonteinkerk. Vanaf deze plaats, op persoonlijke titel, een hartelijke felicitatie aan onze broeder dominee Van der Toorn en zijn gemeente. Het zal voor de wijk een heel vreugdevolle dag zijn! Het is ook mooi dat het gebouw zo zijn kerkelijke functie kan behouden.

Ik was er niet bij, twintig jaar geleden. Het schijnt een tijd geweest te zijn van spanningen, verdriet, meningsverschillen, hete hoofden en misschien wel koude harten. Uiteindelijk gingen de wegen uiteen. Ook de kerkenraad van Sion viel uiteen. Eén gemeente werd tot twee gemeenten. Beiden voelen zich tot op de dag van vandaag ‘gewoon’ hervormd. Toch zitten ze op zondag niet meer naast elkaar in de banken.

We hoeven gelukkig niet allemaal lid te zijn van dezelfde kerkelijke gemeente om in de ander een broeder of zuster te herkennen. Ook onze eigen gemeente is als een enorme vogel met een reusachtige vleugelspanwijdte, waarvan de toppen elkaar nooit raken. We mogen blij wezen dat we op een dorp mogen wonen waarin zoveel kerkgebouwen staan en zoveel kerkgangers wonen. Toch hoop ik erop, dat voor Katwijk de dag nog eens aanbreekt dat de oude hervormde ‘carrousel’ weer in ere wordt hersteld. Een zondagse draaimolen die rustig voortdraait over vijf, zes, zeven (acht?) kerkgebouwen. Waarin er een plekje is voor iedereen (zwaar en licht, traditioneel en vooruitstrevend, of ergens daartussenin) die met hoofd en hart christen wil zijn.

2. Zondagochtend hadden we gasten van de Veluwe in de Nieuwe Kerk. Na afloop maakten we een praatje. ‘Wat zitten er veel kinderen en jonge mensen bij jullie in de kerk!’ Bij hen in de kerk was dat bepaald anders… Ik heb maar niet gezegd dat er nog veel méér kinderen waren, maar die zaten bij de oppas en de kindernevendienst. Inderdaad mogen we dankbaar zijn met zoveel jong volk in ons midden. Laten we ze ook blijven opdragen in onze gebeden!

3. ‘Hoe is het met uw kinderen?’ Die vraag krijg ik alle dagen gesteld en dat komt waarschijnlijk ook doordat ik soms iets over het gezinsleven schrijf in de kerkbode of er iets van aanhaal in de preek. Inmiddels huilt onze Jonathan wat minder en wordt hij ’s nachts minder vaak wakker. Dat scheelt een spreekwoordelijke slok op een borrel. Maar met vijf kinderen is er eigenlijk altijd wel wat. De doktersassistent herkent ons telefoonnummer inmiddels wel, denk ik… Het mooie van een kerkelijke gemeente is, dat je kinderen zich altijd omringd weten door honderd ooms en tantes en duizend opa’s en oma’s. Voor ons als gezin, met onze eigen families aan de andere kant van het land, is dat geweldig om te mogen ervaren.

4. In de achterliggende week hebben we mijn oom uit Kampen moeten begraven. Het was een mooie kerkdienst en een ingetogen begrafenis. Ik was blij dat ik zelf niet hoefde voor te gaan. Mijn hart brak toen ik mijn lieve moeder zo verdrietig zag. Hij was haar enige broer… We hebben op dit ogenblik meer verdriet en zorgen in de familie. Soms moet je Psalm 42 een beetje tegen je eigen bange hart in zingen: ‘Maar de Heer’ zal uitkomst geven.’ In de hoop eens weer Gods grote daden te kunnen ‘melden in mijn lied’.

Een hartelijke groet vanaf de wurref, ook namens mijn vrouw en de gasten, uw