Gelezen en vanuit pastorie Zeezicht

Gelezen. Denk aan de vele teleurstellingen en moeilijkheden die ons treffen. Kijk daar eens nauwkeuriger naar, en u zult zien dat de meest kwellende gevallen te maken hebben met onze eigen ‘Isaaks’. Er zijn altijd dingen in ons leven waarin we investeren om een graad van vreugde en vervulling te krijgen die alleen God kan geven. De pijnlijkste momenten in ons leven zijn de momenten waarop onze Isaaks, onze afgoden, bedreigd of weggenomen worden. Wanneer dat gebeurt, kunnen we op twee manieren reageren. Je kunt kiezen voor verbittering en wanhoop. Je vindt dan dat je nu wel eens het recht hebt om in die gevoelens te zwelgen, om te zeggen: ‘Ik heb me levenslang uitgesloofd om dat kind een goed leven te bezorgen en kijk wat je ervoor terugkrijgt!’ Je voelt je misschien vrij om te liegen, bedriegen, wraak te nemen, of principes overboord te zetten en zo wat stoom af te blazen. Of je houdt het op permanente moedeloosheid.

Je kunt ook zoals Abraham de berg op gaan. Je kunt zeggen: ‘Ik zie dat u mij misschien roept tot een leven zonder die zaak waarvan ik dacht dat ik er nooit buiten zou kunnen. Maar als ik u heb, dan heb ik de enige rijkdom, gezondheid, liefde, eer en geborgenheid die ik werkelijk nodig heb en niet verliezen kan.’ Het is iets dat velen hebben ontdekt en doorverteld: pas wanneer Jezus alles is wat je hebt overgehouden, besef je dat Jezus alles is wat je nodig hebt.

- Tim Keller, Namaakgoden. De lege beloften van geld, seks en macht, en de enige werkelijke hoop (vert. van Counterfeit Gods; Franeker: Van Wijnen, 2010), 36-37.

Vanuit pastorie Zeezicht. U hebt gemerkt dat ik de gewoonte heb om hierboven een tekstfragment te plaatsen van iets wat ik de afgelopen week gelezen heb. Dat kan echt van alles zijn: een stukje van een oudvader, een paar zinnen uit de krant, of, zoals hierboven, een stukje uit een boek dat ik aan het lezen ben met het oog op de preek van komende zondagavond.

De ene keer zal zo’n stukje tekst tot uw vreugde en vermaak zijn, de andere keer zegt het u niets, een derde keer fronst u er uw wenkbrauwen over. Misschien is het daarom goed om erbij te zeggen, dat ik niet altijd dezelfde opvatting heb als de auteur van zo’n stukje – en ik hoop dat daarmee meteen de vragen van enkele briefschrijvers beantwoord zijn. Zoek er, lieve lezer, maar niet te veel achter. Dat doe ik zelf namelijk ook niet. Als het tot nadenken stemt, ben ik er dankbaar voor. Als het anders is: leg het rustig naast u neer.

Vanuit pastorie Zeezicht (2). Afgelopen vrijdag zijn we met Abel en Ruben, onze oudste twee, naar het LUMC geweest. Op basis van allerlei onderzoeken zou de kno-professor ons gaan vertellen welke kant het ongeveer met ze op moet.

We zijn er als bezorgde ouders naartoe gefietst en mochten als dankbare ouders weer terug naar huis. Eigenlijk gaat het heel goed: de hoorapparaten en implantaten werken boven verwachting en op de school in Zoetermeer kunnen ze zó goed meekomen, dat ons werd aangeraden om ze regulier onderwijs te laten volgen. De inschrijfpapieren voor de Rutgersschool liggen al op de keukentafel. We hopen van harte dat het een begaanbare weg zal blijken en dat we de benodigde ondersteuning snel kunnen vinden.

Of onze jongste ook doof is, weten we nog niet. Het lijkt erop van niet, maar een eerder gepland gehooronderzoek moeten we afzeggen. Als ik meer weet, hoort u het.

Vanuit pastorie Zeezicht (3). Verder is het rustig bij ons op de wùrreft (zeg je dat zo?). Zondagmiddag hopen we in de pastorie een paar Urkers te verwelkomen die ’s avonds in de Nieuwe Kerk ook hun plekje zullen innemen. Of ze met z’n tweeën komen of met z’n twintigen? Geen idee.

Of ze zingen kunnen? Dat weet ik wel zeker!

We hopen op een gezegende dienst en ik kijk ernaar uit.

Met een hartelijke groet ook namens mijn vrouw en ‘de gasten’, uw