Gelezen en Vanuit pastorie Zeezicht

Gelezen. Of hebben jullie dat ook niet, moeders in ons midden, dat er een kleintje langs uw voeten loopt de hele morgen en maar loopt te zeuren en maar loopt te schreien? Op een gegeven moment neemt ge dat ding op en dan zet ge ze op een stoel of op een stoof en dan zegt ge: “Blijf nu eens even zitten, want ik heb wel wat meer te doen dan met jou alleen.” En dan heb je het maar af te wachten. En zo zet God Zijn kinderen ook wel eens een weinig neer en een weinig opzij, opdat ze wachten zouden leren, opdat ze geduld zouden leren, opdat ze beschaamd zouden worden.

D. Rustige, Een verzegelde fontein (Vlaardingen: Paalvast, 1968), p. 176

Vanuit pastorie Zeezicht. Als Boulevardbewoners zien we elke zondag met eigen ogen dat het in onze contreien een stuk populairder is om op zondag te zitten op een stoeltje aan het strand dan op een bankje in de kerk. Zeker op een hete dag als afgelopen zondag!

Wat zie je dan? Tientallen rondrijdende en toeterende Duitsers en Randstedelingen en enkele Katwijkers die tevergeefs zoeken naar een parkeerplekje. (Ik was er des te dankbaarder voor dat onze broeder ouderling AvR mij ’s ochtends naar Groot-Ammers heeft willen rijden, anders had ik mijn auto ook bij het gemeentehuis moeten parkeren!) Wat zie je nog meer? Je ziet honderden kinderen van Adam en Eva over de aarde gaan met wel heel kleine schortjes van vijgenbladeren. Wat nog meer? Een meterslange rij voor de ijscokraam. En een afgeladen strand met verkoeling zoekende zielen.

Daar steekt een halfvolle avondkerk dan wel wat schril bij af. Het is natuurlijk goed te begrijpen, want zeker in de Pniëlkerk kan het ongenadig warm wezen, je witte overhemd kan zomaar bruin worden aan de achterkant omdat de halve kerkbank eraan blijft plakken, en het is voor jong en oud moeilijk om met dertig graden je aandacht een tijdje vast te houden. Halverwege de dienst kwamen er ook nog twee of drie brandweerwagens en een politieauto langsloeien over de Hoorneslaan, dat hielp ook niet erg mee voor de goede aandacht…

Enfin, we hebben maar niet te lang aangehouden en we zijn op tijd weer naar huis gegaan. Dat is het voordeel van een prekenserie: je kunt de volgende keer gewoon verder gaan waar je gebleven was. Al had ik graag nog wat meer gezegd over Christus, die als de Richter in alle richteren gekomen is om af te maken waar richters als Simson ophielden met het bevrijden van Gods volk.

Maar: ik ben toch als een heel dankbaar domineetje naar huis gegaan. Want op zo’n dag merk je, dat er op Katwijk ook nog een volk is bij wie het verlangen naar het Woord groter is dan alle andere verlangens. Een volk dat tóch maar de schoenen aantrekt om tot de Heere te zingen en te bidden. Dat het er tóch maar voor over heeft om een uurtje te zweten in een dienst die belegd wordt om God groot te maken. En dat zovelen van hen nu juist degenen zijn van wie we dat het minst verwachten: jongelui en jongvolwassenen, en jonge vaders en moeders met hun kinderen. De Heere laat het werk van Zijn handen nog niet los. Hij zal Zijn waarheid nimmer krenken.

Want een zegen als je dat óók mag zien.

Met je eigen ogen.

Met een hartelijke groet vanaf de wurref, ook namens mijn vrouw en de gasten, uw