Gelezen en Vanuit pastorie Zeezicht

Gelezen.

Ik ben mijn zonde moe en mijn berouw,

ik ben mijzelve moede en ik ben

het zoeken moe naar God die ik niet ken

en die ik toch zo gaarne kennen zou.

Ik ben mijn zwakheid moe en mijn verdriet,

mijn arbeid en mijn hoop en mijn genot,

maar bovenal het zoeken naar mijn God!

Ik ben het zoeken moede - maar God niet.

Hij ziet en kent mijn zonde en vergeeft

ze zeventig maal zeven maal en meer.

Hij wil niet dat mijn ziele sterft, maar leeft.

O wonderbare goedheid van de Heer,

die naar zo moedeloos een ziel nog vraagt,

die alle dingen en ook mij verdraagt.

Gedicht van Christina Rossetti, vertaald door Jacqueline van der Waals, geciteerd in De Waarheidsvriend van 8 juni 2023, p. 21.

Vanuit pastorie Zeezicht. Het schijnt dat de ochtendstond goud in de mond heeft en dat heeft me een week of drie geleden op het idee gebracht om de wekker te zetten om vijf uur. Ik moet u eerlijk bekennen dat me dat meer moeite kost dan ik van mijzelf hoopte. En als iemand vraagt waarom ik eigenlijk zo vroeg opsta, heb ik er ook geen geweldig goed antwoord op.

Dus ik raad het niemand aan. Mocht u wakker schrikken tussen vijf en zes: draait u zich gerust nog eens om. Blijft u nog een uurtje liggen. Of twee uurtjes. Of drie.

Dan heb ik het strand en het duin voor mij alleen.

Met een hartelijke groet vanaf de wurref, ook namens mijn vrouw en de gasten, uw