Gelezen en vanuit pastorie Zeezicht

Gelezen. Een collega - altijd op pad - vroeg op een avond zijn vrouw waar de kat toch was. ‘Ik heb haar al een paar dagen niet meer gezien.’ Z’n vrouw merkte droogjes op: ‘Ik denk dat ze ook dominee is geworden…’

- ds J. Belder, Ziek van de kerk? Een persoonlijk verhaal over burn-out en depressie (Heerenveen: Groen, 2009), 276

Vanuit pastorie Zeezicht. Veel noemenswaardig heb ik deze week niet te schrijven. Voor zover het u interesseert: we hebben heel wat kilometers gemaakt. Eerst op de zaterdag vóór Pinksteren naar Urk voor de Urkerdag, en verder om de vacante gemeenten van Huizen, Veenendaal en Ede uit de brand te helpen.

Gelukkig mochten we ook thuis zijn en thuis preken. Volgens mij beginnen we aardig aan elkaar te wennen en dat stemt dankbaar. Hoe u het beleefd hebt, weet ik niet, maar persoonlijk heb ik de kerkdiensten van de laatste twee weken als gezegend ervaren, eerst in de Ichthus en toen in de Nieuwe. In de Ichthuskerk hadden we vakantieganger Aagje Lingen uit Ouderkerk aan den IJssel in ons midden, die op de melodie van Roept uit aan alle stranden een mooi gedicht schreef naar aanleiding van de dienst, ‘Door wind en water’:

Gods Geest als wind en water,

viel op Zijn kind'ren neer,

een kracht voor nu en later,

men kon niet zwijgen meer.

Zij spraken alle talen,

de tongen losgemaakt,

om Gods werk te verhalen,

zodat men werd geraakt.

Gods wind kwam in de zeilen,

de vaart zat er goed in,

de opbrengst niet te peilen,

steeds groter Gods gezin.

Geef onder schepen water,

wind in de zeilen, Heer,

Gods Geest voor nu en later,

een goede vangst, steeds weer.

Dat er in de zondagse diensten een hoop vreemde vogels Gods huis komen binnenvliegen, verheugt me wel. Want of je nou oudgereformeerd bent of rooms-katholiek of baptist of iets daartussen, of je nou ambtsdrager, kerkelijk, rand- of onkerkelijk bent, of misschien wel een heel ‘gewone’ confessionele hervormde Katwijker: de Geest spreekt blijkbaar alle talen - en doet ons elkaar verstaan.

Misschien mag ik wat dat betreft nog een klein speldenprikje geven. De livestream is in veel opzichten een zegen geweest, en is dat nog steeds. De verbondenheid kon blijven, zelfs in tijden van corona. Maar de duivel kan er ook wat mee. Laat ik het voorzichtig zeggen: als uw gezondheid en persoonlijke omstandigheden het enigszins toelaten, laat uw plekje in de kerk dan niet onbezet. Ik zeg niet dat de Heilige Geest niets met een livestream kan aanvangen, want dat kan Hij wél. Maar u doet uzelf en ook de gemeente tekort als u er wel had kunnen zijn, maar er toch niet bent. Vergelijk het maar met het verschil tussen beeldbellen en het brengen van een bezoekje. Met beeldbellen is het gesprek is er wel… maar je mist zoveel. De glimlach, de hand op je schouder en de warmte van het samenzijn.

Dus?

Tot zondag!

Met een hartelijke groet, ook namens mijn vrouw en ‘de gasten’,