Gelezen en vanuit Pastorie Zeezicht

Gelezen. Bezondere kerkgang (aflevering 4/6)

In het aerste dat ém opvalt

dat is Niessies kaekement,

want d’r tande in d’r kieze

ben nog rijkelijk present!

‘Môge Gijs, wat drijf’je dut-ôp,

kom er effe in staen man,

toch gien naerighede hoop ik?

Je kijkt me zòò verweze-n-an!’

’Nee’n’, zaet Gijs de koster haestig,

‘’k Ben een beetje in un bos,

‘k heb wat in de kerk ‘evonne,

‘k doch ‘k er hier voor weze mos.

‘k Von et bij de steejies waer je

mit je man gemienlijk zit.’

‘Wat ‘eris’, valt Nies ertusse,

‘Is het soms een kunstgebit?’

Vanuit Pastorie Zeezicht. Sinds onze kerkdiensten worden uitgezonden op YouTube hebben we er een onzichtbare gemeente bij gekregen. Een paar weken terug ben ik in een ochtenddienst in de Oude Kerk tijdens de collectezang even naar de dames en heren van de techniek gegaan om te vragen hoeveel apparaten er op dat moment ‘live’ ingeschakeld waren. Dat waren er meer dan 500. Opmerkelijk, vindt u niet? Dan preek je dus, behalve voor een volle zichtbare kerk, ook nog voor een volle ónzichtbare kerk.

Maar… wie zitten er dan in die onzichtbare kerk? Wie zijn dat allemaal? Bent u dat misschien? Ik weet dat veel van onze ouden van dagen vanuit hun appartement meekijken. Maar ik weet ook dat men vanuit elders in het land met ‘Katwijk’ meekijkt, of later die week de preek beluistert.

Ik heb wel eens geschreven dat ik er niet onverdeeld gelukkig mee ben dat we in coronatijd, eigenlijk een beetje per ongeluk, de betrekkelijke beslotenheid van de zondagse diensten hebben opgegeven. Natuurlijk, voor sommigen werd het een middel om geleidelijkerwijs aan te haken bij de gemeente. Voor hen die door ouderdom of ziekte toch al niet meer naar de kerk konden, was het een verrijking ten opzichte van de kerktelefoon. Maar er zijn er ook heel wat geweest die er een mogelijkheid in zagen om geleidelijkerwijs áf te haken. Of om, in het beste geval, hun heil elders te gaan zoeken.

Maar kom, laat ik er ditmaal eens wat moois met u over delen. Hierbij een stukje uit een brief die ik met Pinksteren ontving vanaf de andere kant van de wereld. Ergens op een afgelegen boerderij in Nieuw-Zeeland woont een echtpaar dat op zondags en doordeweeks Katwijkse kerkdiensten ‘bijwoont’. Voor hen ligt de dichtstbijzijnde Bijbelgetrouwe christelijke gemeente op twee uur reisafstand en omdat ze de tachtig voorbij zijn, is het fysiek bijwonen van de diensten niet meer haalbaar. Ze schrijven onder andere (in het Engels; ze spreken geen Nederlands, maar verstaan het wel vanwege aangetrouwde familie): ‘We pray that God’s Spirit will work in the hearts of all who hear the Gospel from the churches in Katwijk. The congregation members should thank God every time when they walk into their churches. It is such a privilege to be able to go to church and hear the great messages flow from God’s Word. We don’t have many churches like that in New Zealand, only a few!’

Dat lijkt me voor ons een spiegel om in te kijken. ‘De Katwijkse gemeenteleden zouden God moeten danken, elke keer dat ze hun kerken binnenlopen…’ Ja, dat zou zeker moeten! Doen we het ook?

Een hartelijke groet vanaf de wurref, ook namens mijn vrouw en de gasten, uw