Vanuit de studeerkamer aan de Boulevard zie je elke minuut wel iemand voorbij hobbelen, soms alleen, soms in een groepje. Hardlopers heb je in alle soorten en maten. Jong en oud. Soms gehuld in de meest exotische kledij en de meest spectaculaire schoenen, soms lopen ze op oude gympies en in een oude trui, met een grote wollen muts op het hoofd.
Velen van ons brengen uren per dag door op een bureaustoel. Het is daarom helemaal niet zo’n slecht idee om met enige regelmaat de benen te strekken voor een flinke wandeling. Of om elke week een paar baantjes te trekken in het zwembad. Of om een abonnementje te nemen op de sportschool (en er dan ook daadwerkelijk naartoe te gaan). Of: hardlopen! Want wie gezond van geest wil blijven, zal aan lichamelijke onderhoudsbeurten niet voorbij kunnen gaan.                                                                          
Je kunt er natuurlijk ook in doorschieten. Dan ben je alleen nog maar aan het sporten. Andere belangrijke dingen in het leven schieten erbij in. En onbedoeld word je er ook nog een beetje ijdel van… Want in plaats van de blubberbuik waar een ander mee rondsjouwt, heb jij toch maar mooi een blokjesbuik. En je hebt een duur sporthorloge om je pols die geen hartslag onopgemerkt voorbij laat gaan. En op Strava kun je een indrukwekkende staat van dienst latten zien.                                                            
                                                                                                                                                                                 
Blessures
Het bederf van het beste is het slechtste, en dat geldt ook voor sporten. Een half jaar geleden heb ik dat nog aan den lijve ondervonden, toen ik iets te fanatiek met de legendarische hardloopgroep De Duinlopers probeerde mee te komen. Aan het einde van de rit strompelde ik er als een stuk aangeschoten wild nog achteraan, en naderhand bleek ik zo akelig geblesseerd te zijn geraakt aan mijn bovenbeen dat de fysiotherapeut er wekenlang de handen vol aan heeft had.
Het doet je beseffen dat je lichaam grenzen kent en dat het tot je eigen schade (en schande…) is, als je over die grenzen heen gaat. De oefening van het lichaam is op zulke momenten van weinig nut! ‘Hardlopers zijn doodlopers’, zegt mijn moeder wel eens. Waarmee ze bedoelt: wie te snel begint, heeft een grote kans dat hij het niet tot het einde toe kan volhouden.

Oefenen
Hoewel de geschriften van Paulus soms de indruk wekken dat de apostel iemand was die vooral met zijn hoofd bezig was en weinig met zijn lichaam, heeft hij sport als zodanig niet afgekeurd. Meermaals gebruikt hij een beeld uit de atletiek: ‘Ik heb de goede strijd gestreden. Ik heb de loop tot een einde gebracht. Ik heb het geloof behouden.’ (2 Timotheüs 4 : 7) En 1 Korinthe 9 : 25: ‘Iedereen die aan een wedstrijd deelneemt, beheerst zich in alles. Zij nu doen dat om een vergankelijke krans te ontvangen, maar wij om een onvergankelijke te ontvangen.’ Dan is de hardloopbaan een treffend beeld voor de levensweg van de gelovige! Toch schrijft hij aan zijn jonge vriend en broeder Timotheüs: ‘De oefening van het lichaam is van weinig nut.’ Waarom? Om ons aan te sporen. Geef de oefening van de geest minstens zoveel aandacht als de oefening van het lichaam. Ook de geest heeft oefening nodig! Breng daarom minstens zoveel tijd door in de kerk als in de sportschool. Besteed minstens zoveel aandacht aan je Bijbel als aan je voetbal. Het is namelijk de godsvrucht, zegt Paulus, die nuttig is ‘voor alle dingen, omdat zij de belofte van het tegenwoordige én van het toekomende leven heeft.’ Dat wil zeggen: de oefening van het lichaam heeft waarde voor de tijd, en dat is goed. Maar een christen weet dat er na dit aardse leven nog iets komt. De oefening van de geest heeft eeuwigheidswaarde.
Met het ouder worden moeten de hardloopschoenen een keer uit. Het baantjeszwemmen houdt een keer op. De spierballen gaan een keer verslappen. Met elke dag verliest ons lichaam aan kracht, behendigheid en vaardigheid. Maar de godsvrucht is voor de tijd én de eeuwigheid. Dus? Strijd dan die goede strijd! – om de overwinning te behalen: een onverwelkelijke kroon der heerlijkheid.